Al tijdens Klaas zijn eerste vakantiebaantje wist hij het. “Ik wil de horeca in, en mensen blij maken met mooie en lekkere gerechten”. Klaas begon zijn carriere als 15 jarige afwasser in de Friese watersportplaats Heeg. Dit om vervolgens te werken bij de beste restaurants van Nederland. Zowel met als zonder Michelinster. Maar Nederland werd te klein en de drang om te reizen groot.
Er was dan ook maar één oplossing voor de man die geboren was aan het water, opgeroeid aan het water en in zijn vrije tijd leefde op het water. Werken op het water. Zo heeft Klaas een jaar lang gewerkt aan boord van de Queen Elizabeth 2. Het legendarische cruiseschip van de Engelse rederij Cunard. Hieronder kunt u het reisverslag lezen.
Na terugkeer aan het vaste land begon het idee om bij mensen thuis of op locatie te koken steeds meer te spelen. Toch duurde dit nog vrij lang omdat er altijd weer andere bijzondere kansen voorbij kwamen, die hij achteraf niet had willen missen
Maar in 2013 was het dan toch zover, alle zekerheden over boord gegooid. En gestart met een droom. En dat blijkt een goed besluit. Iedere dag werken met verse, gezonde liefst biologische producten, en deze omtoveren tot smaakvolle eetbare kunstwerken. Er is in Klaas zijn ogen dan ook niets wat meer voldoening geeft dan mensen blij maken met mooie en lekkere gerechten.
Toen Dick mij vroeg om de veer over te nemen, had ik uiteraard al ja gezegd voordat ik het wist.Eerst even een kleine introductie voor de dorpsgenoten die mij niet kennen. Mijn naam is Klaas Hendrik Hoekstra 27 jaar en al bijna mijn hele leven woonachtig op de Weisleatstrjitte. Ik ben de jongste van drie kinderen en sinds mijn vijftiende werkzaam in de bediening in verschillende restaurants in Heeg en omgeving.
Na een sollicitatieprocedure van meer dan een half jaar was het dan 19 september eindelijk zover. Het schip waar ik op kwam te werken was van de Engelse rederij Cunard en genaamd Queen Elizabeth 2.
Het dertien tellend decks schip bood plaats aan 1800 gasten en 1000 medewerkers. Iedereen die nieuw aan boord kwam, kwam eerst in een klas terecht om te leren over de historie van de rederij, omgangsregels met gasten en collega, menuleer, veiligheidscursussen, brandblussen, relaties aan boord, hiërarchische verdeling, overlevingstechnieken, schipsindeling en omgaan in noodsituaties
In het restaurant waar ik werkte, waren 55 bedieningsmedewerkers. Voordat iedere dienst begon, moest je je bij de restaurantmanager melden zodat hij wist dat je aanwezig was. Tijdens dit melden checkte hij of je kostuum, nagels, tanden, schoenen schoon waren en of je je geschoren had. Als één van deze dingen niet in orde was stuurde hij je terug naar je cabine om er iets aan te doen. Het vervelende van dit verhaal is dat het vanaf het restaurant vijf minuten lopen was naar je cabine zodat je dan te laat was en daar straf voor kreeg. Ik ben in totaal 171 dagen aan boord geweest en heb niet één dag vrij gehad. Je werkte drie diensten per dag, ontbijt, lunch en diner, hetgeen in totaal uitkwam op zo’n 11 uur per dag. Eens in de drie dagen moest je dan ’s middags ook nog high tea serveren met lekkernijen in een grote lounge, onder het genot van pian-harp- envioolklanken. Wij als bediening droegen een geheel zwart kostuum, wit overhemd, zwarte schoenen, vlinderdas en witte handschoenen
De eerste tocht die we maakten was van Southampton naar New York, dit is precies dezelfde route die de Titanic ook zou varen. Uiteraard had ik als ervaren zeeman, voor vertrek de kapitein attent gemaakt op aanwezigheid van eventuele ijsbergen op deze route. Bij deze oversteek van de Noord Atlantic zit je zes volle dagen op zee en kom je hoogstwaarschijnlijk geen andere boten tegen zodat je je soms afvraagt of er nog wel leven is.
Tijdens de Trans Atlantic passeer je vijf verschillende tijdzones, zodat je vijf keer gedurende deze trip je horloge een uur terug draait, dit om op de goede tijd in New York aan te komen.
Tijdens de wereldcruise draaiden we ons horloge ook terug wanneer we een tijdzone passeerden, maar als je dit doet in Los Angeles en je blijft oostelijk varen dan klopt je tijd nog wel maar je datum niet omdat je de datelijn passeert. Vandaar dat wij van 29 januari oversprongen naar 31 januari.
Doordat veel gasten het schip verlieten als we in een haven waren, hadden we om de haven een lunch vrij en kon je van boord. Ook was het mogelijk dat je andere mensen betaalde dan draaiden zij jou dienst. Hier heb ik, als we van boord konden, veelvoudig gebruik van gemaakt, hetgeen mij heel erg duidelijk werd toen ik na een half jaar mijn dollars telde.
In Rio de Janairo had ik uiteraard ook weer betaald om lunch vrij te zijn. Die dag hebben we een taxi genomen en zijn we naar de Corcovada geweest waar het grote Christusbeeld staat.
Ook hebben we hier de plaats bezocht waar het jaarlijkse carnaval wordt gehouden. Soms bleef het schip ook wel meerdere dagen in een haven zodat wij ’s nachts konden stappen.
Veel mensen waren al langer aan boord dus die wisten dan precies waar je naar toe moest. Zo ook in Rio. Iedereen zei dat je moet naar ”club help” op de copacobana moest. Toen ik daar binnen kwam, snapte ik gelijk waarom die club zo heette!!! Nog een hele mooie vrije dag was op Hawaï toen we naar de Amerikaanse marine basis Pearl Harbor zijn geweest. Hier probeerden ze je een beeld te geven wat er tijdens de aanval van de Japanners zich afspeelde.
Ook was er de mogelijkheid om op een soort ponton te staan en dan kon je het gezonken schip the USS Arizona van bovenaf bekijken. Als je goed oplette kon je nog olievlekken vanuit de machinekamer naar boven zien komen en dat na 63 jaar. Later op de dag zijn we nog aan het zwemmen geweest op het bekendste strand van Hawaï, de Waikiki beach.
Iedere woensdag om 10.30 was er een bootdrill: dit is een oefening voor de gehele bemanning. Tijdens deze drill werden service procedures geheel of gedeeltelijk stil gelegd. Als de noodsirenes klonken, moesten we naar onze cabine om warme kleren en zwemvest aan te trekken. Dan moest je naar een van tevoren aangewezen plek komen en je daar melden. Iedereen had tijdens deze drill een eigen taak. De mijne was brandslangen aansluiten, controleren en het blussen van branden. Soms werd er tijdens de drill een brand gemeld en dan moesten wij daar zo snel mogelijk naartoe en proberen het vuur onder controle te krijgen. Iedereen, zowel gasten als bemanning, wist welke sloep in geval van nood voor hem of haar beschikbaar was. Het laten zakken van sloepen met mensen erin werd ook veelvuldig geoefend. Ook was er iedere week cabine inspection. Dan kwam er vaak een 1 streep officier langs die controleerde of je cabine schoon en netjes was. Tijdens deze inspectie mocht je niet in de cabine aanwezig zijn. Eén keer hadden we een vrij ruige overnight gehad in Auckland en ik was enorm moe, dus ging ik slapen terwijl ik wist dat ze die morgen de cabines zouden inspecteren. Maar deze keer geen 1 streep officier die kwam contoleren maar de hotelmanager zelf. Deze staat rechtstreeks onder de kapitein en heeft vier strepen. Ik moest gelijk uit bed komen en mij melden in het restaurant waar ik werkte en daar stond een enorme partij koper op mij te wachtten voor een poetsbeurt. De mooiste vaardag was absoluut het Panamakanaal door. De QE2 is het op één na langste schip ter wereld dat door het kanaal kan. Ook in de breedte was er maar weinig ruimte over, ongeveer 15 centimeter aan beide kanten. Als je de sluis in komt varen, wordt het schip vastgemaakt aan treinen, iedere kant van het schip vijf. Deze treinen trekken het schip door het kanaal heen en zorgen ervoor dat het schip de sluis zelf niet raakt. Je gaat in totaal door zeven sluizen met daartussen een prachtig natuurgebied. De tocht duurt in totaal elf uur en moet meer dan een jaar van tevoren gereserveerd worden. De kosten om door het kanaal te mogen varen bedragen voor de QE2 $350.000.
Je werkte niet alleen hele lange dagen, maar ook verlangden ze nog andere dingen van je. Zo moest je gasten die aan jou tafels kwamen dineren, binnen twee dagen van naam kennen, hier werd je over verhoord. Iedere dag een nieuwe menukaart die je van binnen en buiten moest kennen. Zo kon je rustig de keuken in komen en dan vroeg de chef-kok ineens wat zijn de ingrediënten van deze saus, als je het niet wist werd je soms gelijk gedegradeerd. Toen we in Sydney waren kwamen er veel Japanse gasten aan boord. Wij kregen een lijst met vijftig Japanse woorden die we uit het hoofd moesten leren en toepassen. Woorden als goedenavond (combowa), brood (ban), tot ziens (nagominasei), dank u wel (anigato). Uiteraard werden er fikse straffen uitgedeeld als je niet minstens dertig woorden vloeiend Japans sprak.
Ik zou bij iedere haven die we hebben aangedaan een klein stukje kunnen schrijven maar dan zou het verhaal wel heel erg lang worden. De plaatsen die we hebben bezocht wil ik echter graag wel vermelden: Southampton, New York, Halifax, Sydney (Canada), Cornerbrook, Quebec, St Jhon, Tenerife, Salvador de Bahia, Montevideo, Port Stanley, Rio de Janerio, Dakar, Las Palmas, Maderia, St Maarten, Martinique, Barbados, Dominica, Florida, St Lucia, St Thomas, Miami, Curacao, Panama, Fuerte Amador, Acapulco (Mexico), Cabo San Lucas (Mexico), Los Angeles, Honolulu, Samoa, Fiji eilanden, New Caledonia, Auckland, Wellington, Lyttelton, Hobart (Tasmanie), Melbourne, Sydney, Yorkey Knob, New Guinea, Apra (Guam), Yokohama, Kogashima, Keelung (Taiwan), Hong Kong.
Tot slot wil ik graag nog één ding zeggen. Tijdens mijn cruise heb ik diverse zeeën, kanalen en meren bevaren. Maar als je dan weer eenmaal in Heeg bent en je vaart met je boot een rondje om de van Ommenpolder, dan realiseer je je dat de natuur misschien wel nergens zo mooi is als dicht bij huis. Als wij Hegemers dat zo willen houden (en dat willen we toch), zeg dan nee tegen een rondweg.
Voor de volgende Sylboade geef ik de veer door aan Hans Pieter Baay
Groetnis Klaas Hendrik Hoekstra.